Ga naar de inhoud

​’Wat een slachtoffer ervaarde, beïnvloedt het kind’

Kind zit aan tafel bij therapeut en vertelt aan de hand van playmobil poppetjes uit wat er is gebeurd.

Volgens de Canadese Rachel Langevin hebben kinderen van slachtoffers van mishandeling een verhoogd risico om zelf slachtoffer te worden. Langevin beschreef dit als de opvallendste risicofactor in haar review over beschermende en risicofactoren bij intergenerationele kindermishandeling. In Secondant gaf ze hierover een interview.

Naast dat Langevin als universitair hoofddocent is verbonden aan de McGill University in Québec, is ze ook klinisch psycholoog met een eigen praktijk. Het viel haar tijdens haar promotieonderzoek op dat zoveel moeders als kind zelf misbruik hadden ervaren. “Ik wilde begrijpen wat er gebeurde tussen het slachtofferschap van de moeders van seksueel misbruikte kinderen en dat van hun kinderen, decennia later.”

Risicofactoren van intergenerationele kindermishandeling

Om preventieve maatregelen te kunnen nemen tegen mishandeling is het volgens Langevin belangrijk om beschermende en risicofactoren van intergenerationele kindermishandeling in beeld te krijgen. ​“Beschermende en risicofactoren zijn gerelateerd aan de geschiedenis van tegenspoed in de kindertijd van de ouders”, stelt Langevin. Hoe deze tegenspoed uit het verleden doorwerkt in het heden van de ouders is dus van belang in het begrijpen hoe mishandeling zich van generatie op generatie doorgeeft.

Doorbreken mishandelingscyclus

Langevin onderscheid drie soorten preventie. Programma’s die op iedereen gericht zijn ongeacht verleden met mishandeling, programma’s die op de risicogroep zijn gericht waar vooral de mishandelden onder vallen die nog niemand mishandeld hebben en een derde programma die de schade van misbruik probeert te verminderen. Langevin richt haar pijlen op de risicogroep, daar verwacht ze de cyclus te kunnen doorbreken.

Verkokering van zorg

Langevin stelt een nieuwe manier voor om de langdurige, complexe problematiek van deze mishandelde mensen op te lossen. Ze stelt dat de wachtlijsten van alle soorten hulp niet bevorderlijk zijn voor iemand die met moeite de alledaagse problemen kan overzien, zoals het betalen van de huur. Van het soort werk dat iemand doet tot aan het culturele systeem waar iemand onderdeel van uit maakt; in het gehele leven van een persoon spelen factoren die het doorgeven van mishandeling kunnen veroorzaken. Pas als alle factoren geadresseerd kunnen worden, zou dit probleem voorkomen kunnen worden volgens Langevin.