Casus

Als eerste prioriteerden de betrokken ketenpartners de inzet die nodig was op de veiligheidsvraagstukken die uit de quickcan kwamen, waaronder ook de aanpak van criminaliteit en ondermijning. Het kind stond daarbij centraal. De partners besloten vervolgens met elkaar wat het gezamenlijke uitgangspunt werd voor de aanpak. Dit werd in het concept plan van aanpak meegenomen. Op basis van al deze informatie bleken er voldoende aanknopingspunten te zijn om binnen deze gemeente dit project te koppelen aan het programma ‘weerbare wijken’. Gekeken werd welke samenwerkingsafspraken nodig waren, met welke ketenpartners en hoe bestaande samenwerkingsconvenanten dit project konden ondersteunen. Vanzelfsprekend jaagde een projectleider dit proces aan.

Omdat de ketensamenstelling en werkwijze afweek, zorgde de projectleider er in deze fase al voor dat uitvoerende professionals de ruimte kregen om te doen wat nodig was. Dat is een belangrijke succesfactor bij dergelijke aanpakken. Want doordat iedereen gebonden is aan een werkwijze en organisatiedoelstelling lijkt de inzet van eenieder al vast te liggen. Terwijl het nu juist belangrijk was om buiten de gebaande paden te bewegen en een integrale (overkoepelende) doelstelling na te streven. Dit betekende dan ook dat er ruimte moest komen voor elke partner om zijn eigen organisatiedoelstelling los te laten en de gezamenlijke doelstelling te laten voorgaan.