Stap 0 Vermoeden
In werkelijkheid gaat het hier nog niet om een stap. Het begint er vaak mee dat verschillende professionals zich zorgen maken over een persoon of een gezin. Er klopt ‘iets’ niet, ze weten alleen nog niet wat. Ze hebben een zogenoemd onderbuikgevoel of niet pluis-gevoel. Er ontbreekt ook nog veel informatie en daardoor is niet duidelijk waar het signaal of de signalen moeten worden belegd. Of dat ze überhaupt moeten worden belegd.
Als je hier niet oppast als professional, kan pijlsnel het idee ontstaan dat er geen vat op de situatie te krijgen is. En de situatie als onoplosbaar wordt aangemerkt. Dat kan zeer verstrekkende gevolgen hebben.
Het advies is hier dan ook: ga op onderzoek uit. Ga collega’s bevragen. Geef aan wat je zelf ziet. En vraag hoe zij dat beeld interpreteren.
CasusDe situatie is als volgt. Een basisschoolleraar signaleert dat een leerling regelmatig niet op school verschijnt. En soms zelfs weken wegblijft. Het lukt hem niet om in contact te komen met de ouders. Het valt hem op dat wanneer het kind er wel is, het heel vermoeid oogt. De leraar deelt zijn zorgen bij de lokale overlegtafels (zoals een Zorg- en adviesteam en het Zorg- en Veiligheidshuis). Maar er komt geen helderder beeld. Sterker nog: de zorgen worden alleen nog maar groter. |